ALLES UIT DE KAST

Het is nog vroeg wanneer ik de tuinpoort open. Nog voordat ik met mijn fiets naar binnen loop hoor ik al een purrrt vanaf de tuintafel. Op de stapel tuinkussens ligt (of eigenlijk lag) Zwartje al op mij te wachten. Hij staat zich gelijk met een bolle rug tot in alle teentjes prinsheerlijk te rekken. Dan stapt hij met zijn voorpoten van de stapel om nu met een holle rug zijn voorpoten zo ver mogelijk naar mij uit te strekken. Eerst het linkerpoot en dan het rechterpoot komen even los van de tafel alsof hij snel even naar me zwaait. Nogmaals een purrrt en dan ben ik dichtbij genoeg om hem aan te raken. De aai over z’n bol draait hij zo dat ik automatisch wang en kin kan kroelen.

Vanaf het kistje wat aan de schutting hangt klinkt een volgende purr. Het is Tommie die ook om kroeltjes verlegen zit. Onder protest van Zwartje is nu Tommie aan de beurt. Gedrieën lopen we naar binnen. De lege bordjes van gisteren zet ik in de spoelbak en vul twee schone met een vismaaltje. Met zulk lekker weer besluit ik het buiten te geven. In de tuin zijn twee tredes naar een hoger deel. Daar zet ik de bordjes en ga zelf op de trede ervoor zitten. Terwijl er gegeten wordt kan ik beide aaien. Toch ingenieus hoe ze al smakkend dan ook het knormotortje door laten doorlopen. Tommie is als eerste klaar met eten. Onder de tuintafel wast hij zijn smoeltje en komt dan nog een paar aaitjes halen voor hij de tuin uit vertrekt.

Nu is ook Zwartje klaar en die geeft zichzelf op de tuintafel een uitgebreider wasbeurt. Wanneer ik met m’n mobieltje foto’s wil maken ben ik te dichtbij en leidt ik hem af. M’n handen worden gekopt. En wat er al op de foto’s staat is één en al beweging. Dat is een nadeel wanneer de kat je wat beter leert kennen. Een respectabele afstand is er niet meer bij. Haha!

Snel (want anders volgt hij mij naar binnen) ga ik binnen mijn fototoestel uit m’n tas halen, daarmee blijf ik ver genoeg bij hem vandaan zodat ie niet weer bij me kan. Ik pak een stoel bij de tafel vandaan en heb hem zo op een mooie hoogte in beeld. Nu ik te ver weg zit trekt Zwartje alles uit de kast om mij terug te lokken. Al purrend komt hij naar het voorste stukje van de tafel. Zodra hij ziet dat ik nog niet kom gooit hij zich plat op tafel met de buik uitnodigend naar boven. Volop naar mij knipogend rolt hij daar ondertussen purrend afgewisseld met een lief mauwtje. Begrijp ik het dan niet? Zie ik hem denken. Nog heel even geeft ie me een kans, maar dan is het klaar. Hij springt van tafel en gelijk op schoot. Okay okay!

Ik pak hem onder mijn arm en schuif de stoel weer terug. Nu krijgt hij beide handen en ik begraaf mijn gezicht in de vacht van zijn buik. Wanneer ik daarbij zachtjes uitadem gaat zijn geknor in een ’tweede versnelling’ en kronkelt hij weer een vers stukje buik voor. Dan neem ik even afstand om de losse haren van mijn mond te vegen en voel ik zijn natte neus hard langs mijn neus. Het is wel duidelijk dat hij geen genoegen neemt met iemand die alleen zijn bordje komt vullen. En zeg nou zelf, hij is ook veels te lief om gelijk weer bij weg te lopen.