Poezenoppas | Kattenoppas

Huiskat Phoebe

door Lette | jul 11, 2019 | Oppas katjes

DEZE HUISKAT IS ALTIJD THUIS

Huiskat Phoebe is een gitzwarte poes zonder ook maar één wit haartje. Ze heeft een 24/7 luikje en kan dus gaan en staan waar ze wil. Maar ze is zo graag thuis dat ze wanneer ik ook kom, ze zich al snel komt melden. Soms hoort ze het niet omdat ze buiten onder de overkapping in diepe slaap op haar kussen ligt. De regen kletterde op de overkapping toch is de klik van de knip op de achterdeur al genoeg om voordat ik de deur open een welkom Miauw naar mij te roepen. Ze komt gelijk binnen en draait achtjes om mijn benen. We gaan naar de bank, daar komt ze op schoot voor een lekkere aaipartij.

De dag erop is het mooi zonnig. Ik heb mijn camera mee en ben van plan haar in de tuin op de foto te zetten. Probleem alleen, zodra zij ‘zoet’ ergens ligt of zit en de aandacht van de camera op haar wordt gericht stopt ze met wat ze deed en is ze in no-time veels te dichtbij. Al verschillende knuffelsessies gedaan, ook al zachtvoer gegeven. Dan lijkt ze haar gang te gaan, maar owee als ik dan positie inneem. Omdat zij op de grond zit, doe ik dat voor de foto ook en mag vervolgens tig keer overeind omdat zij uit m’n compositie wandelde. Ik heb geen workout meer nodig vandaag.

Uiteindelijk wordt ze het toch zat om alsmaar naar mij toe te wandelen en krijg ik m’n kans. Helaas zit ze niet graag tussen de bloemen dus het mooie van de tuin blijft buiten beeld. Maar ach die prachtig stralende oogjes stelen toch de show.

Wanneer ik op een stoel ga zitten om haar ‘oogst’ te bekijken vindt zij het genoeg. Ze kopt de camera opzij en wurmt zich op mijn schoot. Okay, ik leg ‘m weg en ze krijgt weer m’n onverdeelde aandacht.

Dit is zoals je je een huiskat voorstelt. Ondersteboven, binnenstebuiten, luid spinnend op m’n schoot. Wat haar betreft pak ik een boek en blijven we zo nog een uurtje zitten.

Eiland hoppen

door Lette | jul 3, 2019 | Mijn Britjes

OP EEN ONBEWOOND EILAND

Eerder was ik al eens mee met een paar oppaspoesjes die bij mooi weer met hun baasje(s) meegaan naar een eilandje. De ideale manier om los buiten met ze te zijn zonder dat ze ontsnappen. Toen in januari Lima bij mij kwam wonen werden we uitgenodigd om samen nog eens naar het eiland te reizen.

Zoals de foto’s laten zien zijn we op een prachtige dag op dat aanbod in gegaan. De reis van een uurtje met de auto en een kwartiertje met de boot is voor Lima geen probleem. (Ze is geboren in Rusland en na een paar jaar Duitsland naar mij gekomen.) Omdat ze normaal alleen in de vervoersmand buiten komt was ze zwaar onder de indruk van wat er buiten allemaal was. Zo roze had ik haar neusje nog niet eerder gezien. Met ook haar bekkie in de snuifstand werd de omgeving geïnhaleerd. In slowmotion stapte ze door dat ‘gekke’ gras en verkende het eiland. Al snel durfde ze ook te verdwijnen in het groen en achter de caravan waar ze mij niet meer kon zien. Zodra er een ander bootje voorbij kwam moest ze even checken wát dat geluid was en waar het heen ging. Verschillende watervogels maakten zich druk, meeuwen vlogen over en zij keek haar ogen uit.

Natuurlijk had ik gewoon kraanwater en haar eigen brokjes mee. Die brokjes had ze geen tijd voor, wel dorst. Het eiland heeft een onderhouden schoeiing en het water klotst er tegenaan. Als ze al weet dat ze het kan drinken zie ik haar dat niet snel doen.

Na een uurtje zoveel indrukken gaat ze op onderzoek in de caravan. Als ik even later ga kijken ligt ze uitgestrekt in diepe slaap op het bankje. Na een half uurtje slapen maak ik haar wakker met de meegebrachte fazantenveer. Zij kende die veer al en vindt het eiland interessanter. Het spel wordt overgenomen door Daisy (het oppaskatje) die met name de geuren van Lima aan die veer erg lekker vindt.

Weer thuis heeft ze goed gegeten en heeft niet alleen die avond, maar ook bijna de hele volgende dag op apegapen gelegen. Gelukkig is ze nog steeds niet geïnteresseerd om te ontsnappen, maar ik gun haar wel dat ze mee kan in de ommuurde tuin. Alleen omdat ze nergens mee te lokken valt en makkelijk afgeleid raakt, wordt dat een proces waarbij ze een gps-tracker zal dragen.

Tilly waar ben je

door Lette | feb 6, 2019 | Oppas katjes

SCHUCHTER & SPEELS

Met Tilly had ik al kennis gemaakt toen de baasjes thuis waren, maar nu ik onverwachts alleen in huis binnen kwam was ze nergens te bekennen. Haar broer stond al achter de binnendeur en vond gezelschap een goed idee. Na even met hem gekroeld te hebben kwam zij nog niet tevoorschijn.

Samen met broer deed ik een rondje door de woning. Had haar op bed verwacht, maar nee. Hier en daar verplaatste ik een stoel of een doosje, maar vond haar niet. Niet alle brokjes in het bordje waren al op en waarschijnlijk was ze nog krols, toch maar proberen of het geurige natvoer haar zou lokken. Broer viel er al op aan, maar zij was nog nergens te bekennen. Klaar voor nog een zoekrondje zie ik haar ineens bovenaan de trap naar me kijken. Waar was je nou? Kom snel anders zijn er strakjes alleen nog droge brokjes over.

Alsof ze het verstond kwam ze op een drafje naar beneden en smikkelde lekker mee met het verse eten dat er voor beiden stond.

Terwijl zij eten schep ik de bak uit. Zodra we beiden klaar zijn was ik hun bordje af en en gebruiken zij gelijk de bak, want iedereen moet natuurlijk wel weten dat dit hun bak is. Dat is duidelijker als ie niet schoon geschept er bij staat.

Tijd om te spelen, ze zit in de tunnel. Ik hoor haar spelen met iets, wat natuurlijk meteen gestaakt wordt zodra ik mijn hoofd voor de tunnel steek. Met de speelhengel lok ik haar in het zicht. Ondersteboven graaiend naar het speeltje om vervolgens vliegensvlug met een reuzensprong er achteraan de klimpaal door te roetsjen. Zo spelen we een poosje totdat haar broer het overneemt en zij met gevouwen pootjes vanuit een mandje op krabpaal de boel volgt. Na haar krolse dagen zal ze wel moe zijn en lekker gaan slapen, waar? … misschien wel op hetzelfde plekje als toen ik haar bij binnenkomst niet kon vinden. Binnenkort als haar baasje een paar daagjes thuis is wordt ze gesteriliseerd en kan ze net als haar broer die al wel geholpen is die lastige hormoonperiodes vaarwel zeggen.

Phoebe is zwarter dan zwart

door Lette | dec 28, 2018 | Oppas katjes

ECHT ÁLLE HAARTJES ZWART

Phoebe is een poes die van aandacht houdt. Zeker nu de baasjes niet thuis zijn komt ze schoot en handen te kort. Ze is graag op haar buitenkussen onder het afdak voor de keuken. Echter zodra ik via de voordeur binnen kom loopt zij al in de woonkamer terwijl ik m’n jas ophang. Ik wordt begroet met een boink tegen mijn been en zij draait dankbaar rondjes terwijl ik haar uitgebreid aai. Haar vacht is zacht en vol en echt zo zwart als zwart maar kan zijn. Niet één wit haartje … waar dan ook! Wanneer ik haar op de foto wil zetten kom ik dan ook drastisch licht te kort. Twee hele smalle rondjes glanzend groen in een compleet zwart gezichtje. Straks buiten maar een herkansing.

Eerst eten nu, stiefzus Sissy boven (die komt niet graag beneden) zit vast ook met smart te wachten. Geduldig wacht Phoebe terwijl ik op het aanrecht ieders bordje vul. Haar bordje staat amper op de vloer en ze loopt al te smakken. Ik heb je net uitgebreid geaaid, jij komt niks te kort hoor. Wanneer ik wat later weer beneden kom zit zij op haar buitenkussen te wassen.

Wanneer ik naar de tuintafel loop komt ze meteen weer mee. Er was wat haar betreft nog lang niet genoeg gekroeld. Zodra mijn hand van hoogte wisselt, verplaatst zij mee. Op de stoel, op de tafel en weer op de stoel. Grappig, maar voor een foto is ze toch echt even m’n handen kwijt. Ik kroel haar tot ze languit ondersteboven op tafel ligt. Voor ik een foto kan nemen staat ze alweer aan de rand te kijken hoe ze zo snel mogelijk weer handen kan voelen.

Met heel veel kroel en knuffel en een hoop mislukte pogingen heb ik dan toch eindelijk een paar foto’s voor bij haar blogje. Ze heeft snel door dat ik haar telkens loslaat. Pas wanneer ik haar met mijn vingers om de rugleuning van de stoel kriebel, begint ze spontaan de stoel te koppen en geeft ze me even de kans.

Genoeg nu, ze wil echte aandacht en ik vind het buiten wat fris. Languit vleit ze zich binnen op de bank naast en over mijn schoot. Dan voel ik haar natte tandjes zachtjes happen aan mijn hand. Ze wil meer zoveel is duidelijk.

Dexter is vrijpostig

door Lette | mei 12, 2018 | Oppas katjes

BRUTAAL VRIJPOSTIG GEDRAG

Dexter zijn moeder is een Bengaal en heeft hem heel wat van die eigenschappen meegegeven. Het is een grote kater met waanzinnig veel energie. Wanneer ik van terras naar keuken loop dan komt ie als ik er bijna ben met een vaartje over de meubels mij voorbij sjezen. Deelt een tikkie uit en racet weer terug. Soms krijg ik in één loop wel drie keer een tikkie. En ook al loop ik een paar keer heen en weer hij blijft sprinten. Overigens niet omdat hij eten zou willen, maar gewoon omdat hij graag om je heen is. Beetje vrijpostig is ie wel … krijg niet alleen tikkies tegen arm en been maar net zo makkelijk tegen m’n billen, zelfs met twee poten tegelijk.

Hij heeft boven zijn eigen kamer met een mandje speelgoed. Variërend van veertjes, tunnels en muisjes tot een simpel afgedankte (of zal ie ‘m ingepikt hebben) kluwen wol. Iedere dag heeft hij bij mijn binnenkomst een nieuwe hindernisbaan opgeworpen, met de trap als grootste uitdaging. En ook wanneer ik alles weer bij elkaar scharrel, krijg ik tikjes en daagt ie me uit. Wanneer ik op een ochtend, nadat hij (waarschijnlijk uren) heeft geslapen, op de vloer lig om met hem te spelen wordt ik omgedoopt tot springplank of levende trampoline. Oef, ja hij is een gróóóte kater. Ik krijg net tijd om lucht te happen en incasseer de volgende jump. ‘Dit is leuk!’: zie ik hem denken dus zit ik heel snel weer rechtop.

Na een dosis menselijke aandacht gaat hij graag naar buiten. Snel een kriebel tussen zijn tenen weglikken en dan naar de dijk die achter het huizenblok naar weilanden leidt. Ik was al gewaarschuwd dat ie soms kikkertjes thuis brengt en dan gezellig meeloopt wanneer de baas die weer terug gaat plonzen. Onderweg naar de weilanden doet hij nog even neusje-neusje met buurpoes. Ik zag ze eerder ook al eens stereo-plassen in hetzelfde perkje, ze zijn duidelijk vriendjes. Het sluisje is zijn favoriete stek, veel insecten zo dicht bij het water en dus ook kikkertjes om te vangen en vogeltjes om naar te kijken. Hij vermaakt zich daar wel.

Wanneer ik hem ’s avonds roep is ie altijd binnen vijf minuten thuis. Één keertje niet, toen ging ik kijken en zat hij bij het sluisje. Een andere kat zat voor het sluisje het pad te blokkeren, hij durfde er blijkbaar niet langs. Gekke kat, hij is zoveel groter dan al die andere ‘huis’katjes. Toen hij mét mij wel durfde deed die ander ook gewoon vriendelijk. Raar hoor!

Weer binnen is het blijkbaar tijd voor compensatie en is ie na wat kroelen weer net zo vrijpostig als ’s morgens. Geeft niks ik ga gewoon zitten en onder luid geknor neemt hij op de leuning plaats strak tegen mij aan. Dan is het tijd om te gaan, ik zet een voet op de onderste traptrede en hij is alweer boven. Zo kan ik veilig in mijn eentje naar buiten gaan. Dag Dexter, morgen speel ik weer mee.

« Vorige Pagina