WAT ER IN HET KOPPIE ZIT

Een lief poesje met een eigen willetje, ze luistert alleen als het haar uitkomt. Ze is gechipt en geholpen, maar buiten is het gewoon te gevaarlijk. Poekie woont dus binnen en daar is ze het niet altijd mee eens. Zodra ze het tuinhekje hoort snelt zij naar de voordeur om ‘de bezoeker’ te verwelkomen. Al mauwend loopt ze tussen de lamellen of staat ze rechtop voor het ruitje van de voordeur te miewen. Er woont hier een gezin met jonge kinderen en ze is gewend dat er veel bedrijvigheid is. Dat is deze dagen wel anders, ze kan heerlijk bijslapen.

Ze staat wel voor de deur te dringen, maar loopt eigenlijk altijd voor mij uit naar het woongedeelte. Daar schuif ik de lamellen open en zet ook de schuifdeur (waar een hor voor zit) open. Niets kan tippen aan buitenlucht. Wat zit ze daar toch graag. Tot die ene avond dat dit watervlugge slanke poesje besluit langs me te glippen. Roetsj de deur uit over het muurtje en onder de auto van de buren. De voordeur laat ik open zodat ze terug kan en spurt buitenom naar de andere kant van de auto. Flink stampvoetend hoop ik haar weer naar binnen te ‘jagen’. Fout gedacht … ze is helemaal niet onder de indruk van mijn herrie, maar wil gewoon niet gepakt worden. Ik zie haar springen naar een mugje in eigen tuin en hopla door naar de volgende buurtuin. Zo laat ze mij lekker heen en weer lopen. Af en toe op mijn knieën onder auto’s en bosjes speurend. Dan zie ik haar niet meer en loop terug … zit ze in d’r eigen deuropening! Het is vijftien stappen naar de voordeur en voor haar zes naar de buurauto. Dat zou ook te makkelijk zijn, ik verlies.

Na nog zo’n rondje mij bezig houden ligt ze languit (zeer alert) op haar eigen stoepje voor de voordeur. Veegt uitgebreid haar wangen over de bestrating en rolt ’s lekker om. Springt op om een zoemertje uit de lucht te happen en dat is mijn moment. Het laserlampje haalde ik uit mijn zak en wiebel met het lichtje tussen haar en de voordeur. Het lampje heeft haar aandacht en de stoep waar het lichtje schijnt krijgt een tik, snel stuur ik de woning in en zij vliegt in volle vaart naar binnen. Ik ook en sluit meteen de deur weer achter mij.

Pfffft, dat lucht op. Gelijk gaat mijn telefoon. De woning heeft een bewakingssysteem en de baas zag op de telefoon de voordeur open staan. Poekie heeft dit eerder gedaan en ze had een tip voor me om die eigenwijs weer binnen te krijgen. Ik blij dat ik kon melden dat ze ongedeerd weer binnen was.

Binnen heb ik Poekie met het laserlichtje nog wat afgemat. En honger had ze ook. Op haar eigen kleedje even poetsen en daarna nog ’s lekker dromen over hoe ze mij letterlijk om de tuin had geleid.