De eerste keer dat ik Roos ontmoet ben ik op slag verliefd. Ze maakt de meest schattige gezellige geluidjes en al snel merk ik dat ze alles in slow-motion doet. Wanneer ik haar aai blijkt ze meer haar als poes te zijn en ik hoor dat ze qua gezondheid niet bepaald vooraan heeft gestaan. Maar ja als ze lief is dan gun je deze 11-jarige dame toch het beste wat ze krijgen kan.

Ze kwam als tweedehandsje uit een asiel bij haar huidige eigenaar en nu die een paar daagjes van huis ging had een pension nou niet echt de voorkeur. Verzorging aan huis was snel geregeld.

Ze is een binnenpoes die graag op schoot komt en als je haar borstel pakt dan draait ze zelf alle kanten voor. De eerste dag had ze me niet verwacht en moest ik haar op de bank wakker maken. De volgende dagen kwam ze al aanlopen zodra ik de voordeur opende.

Met haar aandoenlijke korte mauwgeluidjes weet ze alle aandacht op te eisen. Was ik onderweg om vers water neer te zetten dan mauwde ze naar me en kreeg het drinkwater een pauze en moesten wij eerst even kroelen. Als ik dan wat later alsnog het water neerzet moet daar natuurlijk gelijk van gedronken worden. Vervolgens hetzelfde ritueel bij het voer en ’t leegscheppen van de bak. Nee, dat schiet niet op, maar ja deze poes windt je gewoon om haar pootje.

Als ze weer in alles is voorzien pak ik de borstel nog een keertje. Ze heeft allang geen klitten meer in die lange zijdezachte haren … borstelen is gewoon lekker!

Roos vouwt tevreden haar pootjes en valt midden op de vloer in slaap, de schat!