KATTENKWAAD ALS TIJDVERDIJF

De jongedame Saartje, is er eentje om rekening mee te houden. Zeker nu het buiten zo koud is en ze liever binnen blijft bruist ze van de energie en zint ze op kattenkwaad. Toch doe ik eerst de achterdeur open. Terwijl ik de kattenbak uitschep doet zij buiten een rondje tuin. Dan blaast de koude wind in haar gezicht en zie ik haar een paar stapjes achteruit doen. Vervolgens zigzagt ze naar onder de trampoline, maar ook daar waait die gure wind. Ik had al gemerkt dat het in de voortuin lekkerder (windstil) was. Zij gaat het niet proberen ze is die koude wind nu al zat en ze sjeest naar binnen. Ik vul de bordjes (voor haar en haar vriendje), ze draaien beide luid knorrend om mijn benen. In een laatste poging om ze toch buiten te krijgen zet ik het eten in de tuin, wel in het zonnetje. Daar waar ze in de keuken reikend op haar achterpootjes stond zodra ik de bordjes van het aanrecht pakte, zo staat ze nu in de deuropening te weifelen. Vriend Blesje zit al lekker te eten. Dan toch ook maar daarheen. De achterdeur doe ik voor nu even dicht. Nog voor ze het op heeft staat ze bij de achterdeur te dringen. Dat vriendje tussen de struiken duikt heeft ze geen boodschap aan. Ze wil naar binnen, zelfs liever dan dat ze eten krijgt. Toe maar dan, de bordjes neem ik ook weer mee en zet ik in de keuken. Zij valt gelijk aan en vriendje struint nog even in de tuin.

Na het eten loopt ze gelijk naar de brede vensterbank aan de voorkant en begint zich te wassen. Ik schuif het gordijn een beetje opzij om haar beter te kunnen zien. Haar oogjes worden gitzwart, ze stopt met wassen en heeft veels te veel oog voor mijn hand. Ik maak een geluidje om haar af te leiden … dat werkt, mijn hand beweeg ik nu veilig van haar weg. Ik laat haar eerst verder wassen en ga op zoek naar een speeltje. Daar kan ze niet op wachten en ze leeft zich uit op het vaasje met bloemetjes in de vensterbank. Ze trekt een steeltje naar zich toe en wil in een bloemetje happen. Het steeltje veert terug, dat is léuk! Haphap, tiktik, graai en nog ’s hap. Wanneer ze het bloemetje in haar bek voelt is het blijkbaar niet wat ze had verwacht. Met haar bekje nog open en haar tong naar buiten schudt ze eens flink met haar kop. Verliest door het geschud haar evenwicht en doet snel een stapje zijwaards om niet om te rollen. Bah! Dat ziet er veel leuker uit dan het smaakt. Ze gaat er resoluut met haar rug naartoe zitten.

Haar vriendje komt nu ook binnen en ze dollen wat onder de tafel door. Of eigenlijk is het Saar die loopt te dollen en Blesje berust er in. Het maakt ook nogal een verschil of je bijna twee of twaalf jaar bent. Ze daagt hem uit door vanaf de stoel een tikje tegen zijn rug te geven. Hij laat zich vallen zodat ze vanaf de stoel niet meer bij hem kan. Zij stapt via de rugleuning op tafel naar een andere stoel en als ze ook daar vandaan hem niet kan raken springt ze achter hem weer op de grond. Hij weet al wat er nu komt en rent weg. Zij er achteraan en zo rennen ze om de salontafel, door de keuken en weer terug. Dan is Bles slim, springt op de bank draait zich gelijk om en geeft die kleine kattenkwaad een tikje als ze denkt achter hem aan te kunnen springen. Beetje beduusd is ze gelijk weer rustig.

Tja, als hij niet wil dan maar weer wassen in de vensterbank en een beetje klieren uiteraard. Een knabbeltje aan de luxaflex en een tikje tegen het gordijn, die bloemen effe niet meer. Ik maak een propje, ze hoort het en staat naast me. Ik gooi het propje en ze is er zoet mee. Helaas brengt ze het niet terug dus kom ik naar haar en gooi het weer naar een andere hoek. Zodra het er op lijkt dat ik in mijn eentje speel hou ik het voor gezien en stapt zij de vensterbank weer op.

Met Blesje kroel ik nog wat en als ik de voordeur achter me dichttrek staat Saar voor het zijraampje naar me te zwaaien … of is het graaien? Haha!