MOPPIE HET PRINSESJE

Vandaag is Moppie in de hoofdrol. De kleinste en schuchterste van het stel. Mijn bezoekje is rond etenstijd en alleen daarom al wordt ik altijd gelijk begroet. Zij komt steevast van boven. Heeft dan lekker geslapen op het bed, en zit op de tweede traptrede te wachten. Vandaag had ik een tas bij me en dat is voor alle katten altijd reuze interessant. De tas staat op een stoel naast de tafel dus vanaf de tafel kan ze mooi checken wat er in zit, hoe die ruikt en of ze zin heeft om er in te kruipen.

De anderen draaien om mij heen nu er een blikje voer verdeeld wordt, maar zij krijgt haar bordje zachtvoer altijd op tafel dus kan ze gerust die tas nog verder verkennen. Één pootje staat er al in en haar koppie ook al voor de helft. Als laatste zet ik nu d’r bordje achter haar op tafel. Gelijk kan die tas wel wachten, want als kleinste moet je wel zorgen dat je het als eerste op hebt. Stel je voor dat een ander bij je mee komt eten. Dat kan natuurlijk niet, zeker nu sinds een poosje er een afval-beleid wordt gevoerd. Ze kent die schrokop van een Cora maar al te goed en vertrouwd er nooit op dat zij achter die andere deur blijft tot ieder z’n bordje leeg heeft. Snel dooreten dus en je vooral niet laten afleiden.

Het bordje is inmiddels schoongelikt en eventuele restjes van het smoeltje worden grondig gepoetst. Dan denkt ze weer aan de tas en floep … ze zit er al in. Beetje wiebelig op de spulletjes, lang zo leuk niet als gedacht dus hop er weer uit. Maar het ruikt wel lekker en opnieuw tast ze er met haar koppie schuin met een voorpootje in, op zoek naar … ja, naar wat eigenlijk?

Ik geef haar een aai, miiiieuw, dat mag blijkbaar niet. Sorry hoor! Ze vlucht naar buiten. Hoewel ze anders steeds wil dat ik de achterdeur voor haar open, was ze nu in volle vaart  het luikje uitgerend. Ah, we hebben hier te maken met prinsesje Moppie. Het moet op haar manier en op haar moment. Zowel naar mij als naar de anderen laat ze horen wanneer het haar niet zint en is dan steeds snel een stukje verderop. Nu was dat naar buiten, maar eerder was dat al eens naar boven. Ik speelde met haar tussen de traptreden toen ze halverwege zat. Een ander dacht leuk, ik doe even mee en ook toen miiieuw en ze was weg. Dat was voor de ander een uitnodiging voor samen spelen, dus ook naar boven. Nogmaals zo’n ontevreden miiieuw en ze sjeesde langs mij naar de vensterbank. Op zijn dooie gemakje komt Tommie nu naar beneden … deed ik wat fout dan, zegt zijn gezicht.

Wanneer ik daar op de vensterbank Moppie’s koppie kroel is daar toch geknor. Aandacht is wel fijn, maar haar aaien mag ik (nog) niet. Hoezo prinsessengedrag?