KNORRIE DE KAT ZONDER VACHTJE

Wat een verschillende reacties krijg ik wanneer ik vertel dat ik voor een sfynx-katje ga zorgen. Dat varieert van een moeilijke blik tot ‘wat grappig’ en ja … ‘zo’n kat vindt ik een beetje eng’. Nou ik kan je vertellen vanaf het eerste moment dat ik hoorde dat het om zo’n katje ging werd ik helemaal blij. Knorrie, zo heet deze jongedame, is prachtig, lief, voelt heerlijk warm en is behoorlijk eigengereid.Vooral die laatste eigenschap hoort bij katten, maar zij is de overtreffende trap. En wat is ze fotogeniek!

De eerste keer dat ik kom trippelt ze me al tegemoet, kijkt me recht aan, ruikt aan mijn uitgestoken hand en draait zich dan resoluut om. Bij iedere paar stappen die ze doet krijg ik telkens die indringende blik dat er iets van mij verwacht wordt. Onderweg zie ik dat haar ‘bed’ op de grond is gegleden, maar belangrijker voor haar is dat haar bord nu leeg is. Knorrie (een naaktkat in het algemeen) heeft een wat warmere lichaamstemperatuur als soortgenootjes die wel een vacht hebben. En warmer stoken kost natuurlijk meer energie dus ze eet als een dijker. Haar bordje staat naast de deur naar de voorraadruimte en ik was zo dom het al neer te zetten voordat ik de deur dicht deed. Nu moet ze opzij om de deur er langs te laten. Het is geen miauwen wat ze doet, meer een combinatie van grom en murmel en het klinkt ontzettend ontevreden. Moest ze al wachten op haar eten nu ook nog eerst aan de kant. Grmbl!

Voor het raam boven de verwarming is een zitbankje gemaakt. Met een warm en wollig dekentje is dat haar favoriete plekje. Ze kan zo vanaf 1 hoog de drukke straat beneden goed in de gaten houden zonder zelf gezien te worden. Liefst kruipt ze zo diep in de dekens dat alleen haar neusje er nog onderuit komt. Ik vouw haar bedje weer op het bankje en als ik het openhoudt wanneer ze terugkomt van het eten laat ze zich heerlijk instoppen.

Toen ik kwam kennismaken zat ze al enorm te knorren en ook nu een tevreden geknor. Ik dacht dat ze daar haar naam van had gekregen, maar nu ik de foto’s terugkijk. Dat velletje met donshaartjes, haar kleur, ik zie voor me hoe ze loopt en vooral hoe ze haar staart in een krul houdt, moet ik onbewust toch aan een biggetje denken. Zou ze daarom Knorrie heten?

Ze is hoe dan ook een bijzondere schat. Welterusten Knorrie, tot morgen!