Kattenoppas.nu | Kattenoppas

Gespreid bedje

door Lette | mei 2, 2019 | Oppas katjes

KOM NAAR BED DAN

Tommie heeft zo zijn vaste ritmes. Wanneer ik vroeg genoeg ben ligt hij nog binnen te slapen. De eerste dagen is dat op een stoel onder tafel. Niet iedere dag dezelfde, want stel je voor dat ik gelijk weet waar hij is. Zijn stiefbroer Zwartje komt mij standaard uit zichzelf begroeten, maar Tommie houdt zich stil tot ik hem gevonden heb. Blijkbaar is ie een beetje stijf geworden van het op de stoel liggen. Fijn uitrekken dan maar, blik op nergens, spieren zo gestrekt dat ie op zijn teentjes staat en ook z’n haren even helemaal bol. Dan flink schudden, nog net staande houden en weer gaan zitten. Héhé wat zal hij eens gaan doen. Geaaid worden en koppie kroelen beginnen we mee tot hij zich realiseert dat ik ook degene ben die de bordjes komt vullen. Terwijl hij zich tegoed doet aan nog overgebleven brokjes vul ik een bordje met zacht voer. Zodra ik het neerzet wisselt hij de brokjes in voor het nieuwe schaaltje. De saus, dat is wat hij lekker vindt. Het vlees (of de vis) blijft wat hem betreft over, maar doe saus hmmmm wordt compleet afgelebberd. Hij smakt zo erg dat ik bijna denk dat toch alles opgegeten wordt. Maar nee zodra de saus er af is wordt er nog wat van de harde brokjes gegeten die ik zojuist aanvulde. Tijd om buiten op de tuintafel smoeltje te wassen en dan de buurt in.

Na een paar dagen ligt hij ’s morgens niet op één van de stoelen. De bordjes zijn leeg en alleen Zwartje begroet mij. Dan is ie vast al de wijk in. Wel vaker komt hij iets later alsnog binnen omdat hij me gehoord heeft. Vandaag komt hij niet, ook niet na geroepen te zijn. Ik loop de trap op om te checken of hij boven is. Zal niet de eerste keer zijn dat ie mij laat roepen en geen reactie geeft. En ja hoor daar zit hij, bovenaan de trap. Hij kijkt niet naar mij, maar naar de slaapkamer en naarmate ik dichterbij kom loopt hij mij voor naar het bed. Duidelijk, het is tijd dat de baasjes thuis komen. Alleen slapen is maar eventjes leuk. Terwijl ik op het bed ben gaan zitten draait hij rondjes langs mijn rug en kopt superharde kopjes tegen mijn uitgestoken hand. Vervolgens krult hij zich in mijn armen terwijl ik op m’n knieën voor het bed ben gaan zitten. Losse haren in m’n gezicht die ik met mijn hand wegveeg en hij doet er een veeg met zijn lijf achteraan. Wat dacht ik wel om die hand terug te nemen. Dat kan niet hoor, gedurende bedtijd zijn alle handen voor Tommie.

Zo kroelen we een poosje tot mijn been slaapt en ik weer opsta. Samen gaan we naar beneden waar hij de saus van het voer likt, nog een aai haalt en op pad gaat.

Bij vertrek is hij met Zwartje in een hoop zand op de parkeerplaats aan het rollen. Nu maar hopen dat ie morgen weer gewoon op een stoel ligt, die ‘zandbak’ vinden de baasjes bij thuiskomst liever niet in bed.

Tevreden

door Lette | feb 24, 2019 | Oppas katjes

EEN TEVREDEN BUURMEISJE

Saartje is sinds een jaartje ons nieuwe buurmeisje. Ze verkent graag de buurt en wanneer het mooier weer wordt zie ik haar overdag wat vaker in de tuin. Mijn eigen katten komen alleen in de tuin als het lekker genoeg wordt dat we daar ook zelf zitten. Nu het daar nog te fris voor is zien ze elkaar alleen door het raam.

Afgelopen weekend zorgde ik een paar dagen voor Saartje. ’s Nachts is ze binnen en komt ze ’s morgens met een blije purrrrt en mauw op me af gehuppeld zodra ze me ziet. Kopjes tegen m’n benen en ze laat me bijna struikelen wanneer ik met haar bordje loop. Na het ontbijt gaat ze graag de tuin in. Dat is ze zo gewend met de kinderen die er wonen.

In een stralend zonnetje laat ze zich bij hen in de tuin aaien en spelen we met één van de vele balletjes die er liggen. Dan klimt ze op de pergola en kan ik niet meer bij haar. Ze speurt de omgeving af en gaat dan de muur over naar mijn eigen tuin. Daar zit ze regelmatig op de vijverrand naar de visjes te kijken. Als ik thuis ben zie ik haar soms op het water een pets geven. En ook al sta ik stil reageert zij betrapt zodra ze mij (meestal met een eigen kat) ontdekt. Op mijn terrein geef ik haar nooit aandacht, want wil niet dat ze het in d’r koppie haalt om binnen te lopen als er met warmer weer een deur open staat. Opmerkelijk hoe goed ze dat door heeft.

Ligt ze op onze auto in de voortuin dan komt ze overeind maar gaat niet weg. Ligt ze op de auto van haar baasjes of bij haar eigen voordeur dan daagt ze me uit om te komen aaien. Uitgebreid rollen, rekken en gapen vergezeld van een scala aan geluidjes.

Nu het zonnetje bijna onder gaat is het tijd voor haar diner. Eerst hurk ik naast haar voor wat aaitjes en dan gaan we samen naar binnen. Heb inmiddels wel geleerd dat ook haar bordje kopjes krijgt, met een lancering brokjes tot gevolg, dus hou haar met mijn andere hand bezig wanneer ik het neerzet. Terwijl zij eet zit ik op de bank wat te lezen en al snel vleit ze zich tegen me aan voor meer aaitjes. Luid knorrend is ze een en al tevredenheid.

Poez en nestje

door Lette | jun 13, 2018 | Oppas katjes

NESTJE VAN POEZ

Poez liep al wat langer rond bij de manege. Een eigen baasje leek ze niet te hebben en gechipt was ze ook niet. Paardenmensen houden wel vaker van meer beestjes en Poez vond blijkbaar dat ze hier een prima plekje had.

Maar toen haar buik steeds dikker werd heeft ze het geluk gehad met zo’n paardenmens mee naar huis te mogen. Daar bleek al snel dat ze in het verleden wel van iemand geweest moest zijn. Ze gebruikte netjes de kattenbak en liet zich graag aaien en kroelen. Een heel sociale kat die bijna constant spint.

Inmiddels is ze bevallen. De eerste kwam op het bed van haar nieuwe baas dus met een vaartje werd ze naar de inmiddels aanwezige bench verhuisd. Al snel vond ze de kast een betere kraamkamer en verplaatste haar zes kittens daarheen. Kast werd leeggemaakt, het bedje uit de bench in de kast … iedereen tevreden.

En toen was ik de mazzelaar die een weekendje voor ze mocht zorgen. Hier twee weekjes oud en allemaal een eigen gouden mandje in het vooruitzicht.

Kunnen bordjes vliegen?

door Lette | mei 28, 2018 | Oppas katjes

JIP LAAT ZE VLIEGEN

Om de dag krijgen Jip (en zijn zusje Janneke) een bordje zachtvoer. Beiden zijn ze er mega dol op. Wanneer je per ongeluk met iets tegen hun bordje stoot dan vliegen zij in volle vaart naar dat geluid. Ook al zijn ze drie terrassen verder, dat geluid draagt blijkbaar ver. Om diezelfde reden is het een uitstekende manier om ze binnen te krijgen, wanneer je weg moet.

De eerste keer was ik natuurlijk benieuwd hoe ze er op zouden reageren, nou dat heb ik geweten. De bordjes zette ik op het aanrecht en nog voor ik het blikje in mijn hand nam was Jip er ook. Zie dan nog maar eens twee porties te verdelen. Als hij de kans krijgt hapt hij het van de lepel of graait uit het blikje al voor ’t in een bakje zit. Ik was al gewaarschuwd om de portie van z’n zusje achter een andere deur te geven, want deze schrokop werkt alles bloedsnel naar binnen, nog voor z’n zusje de kans krijgt. Met kunst en vliegwerk lukt het me zowaar zonder hem echt te laten ‘stelen’ om de porties in de bordjes te krijgen. Ik zorg dat zijn aandacht op het bordje in mijn hand is en hij volgt meteen naar de grond. Echter voor ik het neer kan zetten geeft ie met zijn poot een graai en is mijn grip maar net stevig genoeg om niet de inhoud door de keuken te lanceren.

Nu snel Janneke laten volgen naar het halletje en haar bordje daar neerzetten. Pfoe, net haastig genoeg, ik sluit de deur precies voor zijn neus. Zo rap kan hij het zijne toch onmogelijk op hebben. Daar vergis ik me in. Behalve echt brandschoon likken is het echt al op. Terwijl ik wacht tot zijn zusje aan de andere kant klaar is kijkt Jip mij aan alsof hij nog niets gehad heeft. Dan doe ik de deur weer open en hij vliegt naar het andere lege bordje, likt er toch nog wat uit en snel weer terug naar het zijne om alsnog brandschoon te likken. Echt alles is op en ik buk om ook zijn bordje op te pakken. Met een hoop gekletter laat hij beide bordjes vliegen. In mijn hand … dat betekent eten, dus híerrrr met die bordjes graai/mep. Zelf schrik ik van de klereherrie die zo’n met gekletter neerkomend metalen schaaltje veroorzaakt. En twee tegelijk is echt kabaal. Hij is zelfs niet een klein beetje onder de indruk.

M’n lesje geleerd manoeuvreer ik ze naar buiten en was de bordjes schoon. Mauw klinkt het achter de deur. Mauw, mauw, mauhauw!

Dat doen we de volgende keer helemaal anders. Buitendeur even dicht voor ik ook maar naar een bordje wijs. Zo laat ik me niet meer verrassen denk ik … totdat … het drinkwater aan verversing toe is. Ook nu een onverwachtse BOINK tegen mijn pols. In een ander leven was ie vast piloot hij is dol op vliegen. Zucht!

Is Moppie een verwend prinsesje?

door Lette | feb 26, 2018 | Oppas katjes

MOPPIE HET PRINSESJE

Vandaag is Moppie in de hoofdrol. De kleinste en schuchterste van het stel. Mijn bezoekje is rond etenstijd en alleen daarom al wordt ik altijd gelijk begroet. Zij komt steevast van boven. Heeft dan lekker geslapen op het bed, en zit op de tweede traptrede te wachten. Vandaag had ik een tas bij me en dat is voor alle katten altijd reuze interessant. De tas staat op een stoel naast de tafel dus vanaf de tafel kan ze mooi checken wat er in zit, hoe die ruikt en of ze zin heeft om er in te kruipen.

De anderen draaien om mij heen nu er een blikje voer verdeeld wordt, maar zij krijgt haar bordje zachtvoer altijd op tafel dus kan ze gerust die tas nog verder verkennen. Één pootje staat er al in en haar koppie ook al voor de helft. Als laatste zet ik nu d’r bordje achter haar op tafel. Gelijk kan die tas wel wachten, want als kleinste moet je wel zorgen dat je het als eerste op hebt. Stel je voor dat een ander bij je mee komt eten. Dat kan natuurlijk niet, zeker nu sinds een poosje er een afval-beleid wordt gevoerd. Ze kent die schrokop van een Cora maar al te goed en vertrouwd er nooit op dat zij achter die andere deur blijft tot ieder z’n bordje leeg heeft. Snel dooreten dus en je vooral niet laten afleiden.

Het bordje is inmiddels schoongelikt en eventuele restjes van het smoeltje worden grondig gepoetst. Dan denkt ze weer aan de tas en floep … ze zit er al in. Beetje wiebelig op de spulletjes, lang zo leuk niet als gedacht dus hop er weer uit. Maar het ruikt wel lekker en opnieuw tast ze er met haar koppie schuin met een voorpootje in, op zoek naar … ja, naar wat eigenlijk?

Ik geef haar een aai, miiiieuw, dat mag blijkbaar niet. Sorry hoor! Ze vlucht naar buiten. Hoewel ze anders steeds wil dat ik de achterdeur voor haar open, was ze nu in volle vaart het luikje uitgerend. Ah, we hebben hier te maken met prinsesje Moppie. Het moet op haar manier en op haar moment. Zowel naar mij als naar de anderen laat ze horen wanneer het haar niet zint en is dan steeds snel een stukje verderop. Nu was dat naar buiten, maar eerder was dat al eens naar boven. Ik speelde met haar tussen de traptreden toen ze halverwege zat. Een ander dacht leuk, ik doe even mee en ook toen miiieuw en ze was weg. Dat was voor de ander een uitnodiging voor samen spelen, dus ook naar boven. Nogmaals zo’n ontevreden miiieuw en ze sjeesde langs mij naar de vensterbank. Op zijn dooie gemakje komt Tommie nu naar beneden … deed ik wat fout dan, zegt zijn gezicht.

Wanneer ik daar op de vensterbank Moppie’s koppie kroel is daar toch geknor. Aandacht is wel fijn, maar haar aaien mag ik (nog) niet. Hoezo prinsessengedrag?

« Vorige Pagina