EEN FLESSENKIND MET GEBRUIKSAANWIJZING

Een klein hoopje, passend in je hand, zo is Teun als flessenkind bij zijn gezin gekomen. Heel erg op mensen gericht omdat hij met de fles is grootgebracht, Enorm verwend ook, is immers gewend zijn zin te krijgen. Daar waar zijn stiefbroers zelf de aaitjes komen halen als het niet snel genoeg gaat, heeft Teun de gewoonte om, in het zicht, gezellige maar dwingende geluidjes te maken. Knikt eens met zijn kop als je de goede kant op beweegt. Zo van: ‘Ja, hier ben ik, toe kom mij knuffelen!’ Gevolgd door een mekker of purr moet je wel heel stoïcijns zijn wil je daar geen gehoor aan geven.

De eerste keren dat ik kwam zat hij steevast op het klim/krabbel/slaapmeubel. Een latere keer was hij niet beneden. Geen gehoor op mijn roepen. Dan kijk ik langs het trappengat omhoog en zie een kopje tussen de spijlen door naar mij kijken. Ik praat tegen hem en hij verdwijnt uit beeld, maar komt niet. Nadat ik de kattenbak(ken) gedaan heb en hij nog steeds niet komt, loop ik toch zelf de trap op. Halverwege komt hij me tegemoet. Krijgt een aai en dan met een vaartje door naar beneden om te dollen met Beer. Na wat uitdagen over en weer, de ander grijpen en rollen over de vloer sjeest Teun de stoel op. Beide voorpoten aan een kant van de rugleuning en zijn achterpoten klaar om weer weg te spurten. Met een reuzensprong landt hij een meter verder op vloer. Het speelse is ‘als bij donderslag’ verdwenen. Hij sjokt naar de open tuindeur, snuift de buitenlucht eens op en kijkt hoe zijn stiefbroers lekker in de zon zijn gaan liggen.

Hij mist zijn gezin, wat hij het liefste zou willen is bij iemand op bed. Of dan tenminste óp een bed liggen tot er weer iemand bij hem komt liggen. Maar nee, die deuren zitten dicht. Ruimte genoeg beneden om lekker te rauzen en ook genoeg andere lekkere slaapplekjes. Gisteren heeft hij in de gang zelfs een beetje brokjes gespuugd. Zo van: ‘Ik ben ziek … laat je me nu naar bed?’ Maar ziek is Teun allerminst, hij kan nog steeds smikkelen van zijn eten en ook in de bak liggen zijn gewone droppings. Om over alle energie waarmee hij door de kamer achter Beer aanstuift nog maar te zwijgen. Ook merk ik met de dag dat hij naar mij vrijpostiger wordt. In de tuin buk ik om hem te aaien. Voor ik er erg in heb grijpt hij mijn been en verwacht blijkbaar dat ik net als Beer krijgertje met hem speel. Terwijl ik nog een beetje beduusd sta te kijken is ie daar weer grijpt opnieuw en nu voel ik ook een nat bekkie. Nee, bijten is het niet en ook geen krassen op mijn been. ‘T heeft meer weg van tikkertje. Ik rol de eerder opgeduikelde kastanje over het terras om een derde poging te voorkomen. Dat werkt!

Misschien is dit wel gedrag wat ie van moederpoes anders had moeten leren en hoewel ik er in eerste instantie een beetje van schrik doet ie het wel zachtjes en zonder nageltjes of echt bijten. Bij stiefbroer Max zie ik hem dit nooit doen, denk ook dat ie daar een mep kan verwachten. Haha! Ik neem het zolang voor lief al zal ik ‘m zoveel mogelijk hiervan afleiden.

Ga maar lekker tikkertje met Beer spelen dan neemt deze ‘prooi’ de benen.