BEVROREN VANWEGE DE FOTO

Iedere familie heeft er wel eentje. Diegene die altijd hetzelfde op de foto staat. Normaal is er niks aan de hand, maar zodra er een camera wordt gericht dan krijg je of die standaard cheese-smile of zo’n vreemd ‘bevroren’ afwachtend moment.

Poes Dyrie wordt niet makkelijk met iedereen vriendjes. Ook wanneer zij eten krijgt wil ze pas komen zodra ik zelf een paar stappen weg ben. Bij de meesten helpt het ook wanneer ik zelf niet blijf staan, maar op de grond ga zitten of liggen. Wel nog steeds een paar meter verderop graag. Zodat er gegeten kan worden zonder de verrassing ineens aangeraakt te worden. En na een paar dagen ging het al beter, maar toen lag ik daar ineens met camera op de vloer. Je ziet haar denken: ‘Wat heb je daar? Moet ik daarvoor uitkijken?’ Ze is er zo door geobsedeerd dat broer en zus al klaar zijn met eten en aan het hare willen beginnen. Om in te grijpen kom ik overeind. Dat is té erg en zoefff zit ze onder het bed. De andere twee dirigeer ik de slaapkamer uit en sluit de deur achter me. Kom ik over tien minuutjes wel checken.

Het bordje is leeg wanneer ik de deur weer open. Ik ga weer naar beneden in de verwachting dat ze komt. De anderen spelen samen of kroelen met mij en zij is er gewoon graag bij. Ik zie wel dat ze vriendjes wil worden maar ze durft niet en nu met die camera er tussen is het nog eens extra spannend. Zolang ik maar een tijdje stil op de bank zit laat ze zich door de anderen toch tot spelen verleiden. Dan til ik de camera op en het is alsof er een pauzeknop is ingedrukt. Opnieuw de bevroren houding met de blik dat ze alert is op iedere verandering. Als een standbeeld zit ze daar.

Ik leg de camera opzij en kom al pratend met uitgestoken hand in slow-motion naar haar toe. Ze komt overeind en is in twijfel. Die aai wil ze graag hebben, toch spant haar lijf zich om weg te spurten. M’n vingers raken haar rug, haar staart gaat omhoog en haar rug veert tegen mijn hand. Dit wil ze zo graag, de knormoter gaat aan al is ze duidelijk nog op haar hoede. Zolang ik maar slow-motion doe mag ik zelfs met twee handen tegelijk aaien. Ik pak de stoel om naast haar te gaan zitten. Dat maakte geluid onder de tafel en vrijwel direct zit ze weer een paar meter bij mij vandaan.

Voor vandaag genoeg spanning, morgen nog maar eens proberen!