EINDELIJK BINNEN

Mijn eerste bezoekje aan Coco (& Sammy) ging wat moeizaam. Nadat ik soepel de deur van het nachtslot kon draaien kreeg ik ‘m alsnog niet open. De gevel stond in de volle zon en wellicht was de boel een beetje uitgezet. Trekken aan de deur of een beetje tillen, niets werkte en behalve het nachtslot wel of niet kreeg ik nu ook de sleutel er niet meer uit. Toen de zoon van de buurvrouw met boodschappen passeerde vroeg ik hem maar of ie mij kon helpen. Hij kreeg er net zo min beweging in en vroeg voor de zekerheid of ik wel bij het juiste huisnummer stond. Tja, het adres was juist. Gelukkig kreeg hij de sleutel er wel weer uit. Straks nog maar eens proberen als het zonnetje niet meer op de gevel staat. Ondertussen de poezenbaasjes appen of zij nog tips hebben.

Wat later sta ik gewapend met kruipolie opnieuw voor de deur. Even spuiten in het slot en voor de zekerheid ook gelijk maar aan beide zijden van de sleutel. Wauw … wat een wondermiddel … ik ben binnen. De poezen, die hadden dat gemorrel aan de deur al wel gehad. Kwamen niet mij checken maar keken eens rustig toe of ik nu echt binnen kwam.

Behalve bij de kennismaking kenden ze mij nog niet. Coco zat bij de tuindeur en kwam onder het bijzettafeltje door langzaam naar mij toe. Ik noemde haar Sammy (tot het baasje mij nav een foto liet weten dat dit Coco was). Oeps! Haar maakte het weinig uit, ze luistert naar beide namen.

Ze komt graag op ooghoogte, zodra ik mijn bril op tafel leg staat ze al naast mijn hand. Tuurlijk volgt er dan een kroel. Ze wandelt al koppend tegen mijn buik, alsmaar onder mijn handen door. Dan doe ik de borstel-handschoen aan die op tafel ligt. Over haar rug vindt ze heerlijk maar als ik ook haar buik daarmee wil aaien hapt ze naar de rubberen nopjes. Ik doe ‘m uit en leg ‘m op tafel. Ze zet er een poot op en veegt haar wangen langs de nopjes. De nopjes veren terug en maken een beetje geluid, nu hapt ze er in en al snel is de handschoen haar prooi.

Nu zij daarmee zoet is kan ik die knorrende poes aan mijn voeten wat aandacht gaan geven. In een volgende blog daarover meer.