Selecteer een pagina

Het ontdooien van Odin

ODIN IS ER EVEN NIET

Brits korthaar op de bankIk heb me laten vertellen dat Odin van eten en kroelen houdt, maar bij mijn eerste bezoekje ligt hij plat op zijn kleedje. Kijkt absoluut niet naar mij en doet overduidelijk zijn best om er níet te zijn. Doodsbenauwd is ie van me en wanneer ik hem even met rust laat door in de keuken zijn bordje te vullen is ie ‘kwijt’ bij terugkomst. Omdat ik allang gezien had dat hij waarschijnlijk zou vluchten had ik de kamerdeur achter mij gesloten en moest hij hier dus nog zijn. Langzaam inspecteer ik mogelijke schuilplekjes. Achter het tv-meubel, achter het gordijn, op de stoelen onder tafel, misschien toch al achter de wasmachine in de keuken, maar nee daar is ie allemaal niet. Ik ga op mijn buik op de vloer liggen en zie een stukje staart onder de hoes van de luie stoel. Dan schuif ik naar waar zijn voorkant moet zijn en til de hoes een stukje op. Twee gitzwarte oogjes kijken mij aan onder doorlopend geslik zie ik hem denken … ik ben er niet … ik ben er niet … ik ben er niet! Zij ziet mij niet!

Ik laat de hoes weer zakken, haal een paar brokjes uit zijn bordje en leg een spoortje, van voor zijn neus tot aan de eettafel. Zelf ga ik stilletjes op de bank aan de andere kant van de kamer zitten. Binnen vijf minuten volgt hij het spoor brokjes. Zodra we elkaar weer kunnen zien zeg ik zijn naam en als hij kijkt steek ik mijn hand uit. Meteen gaat hij knorren en een beetje weifelend komt hij wel naar mijn hand. Hij laat zijn wang kroelen en knort nog wat harder. Toch nog steeds erg spannend slikt hij nog ’s een paar keer extra. Dan gaat hij in sluiphouding naar de keuken en hoor ik hem bij zijn bordje. Zachtjes sta ik op, niet zacht genoeg, want hij vliegt vanuit de keuken onder de eettafel. Okay ik ga wel weer zitten. Wanneer ik met zijn baasje zit te appen staat hij ineens naast me op de bank tegen m’n hand aan te duwen. Het ijs is gebroken er kan gekroeld worden. Nog wel in slow-motion, maar wat vindt ie het lekker.

De volgende dagen kruipt hij onder zijn veilige stoel zodra ik de sleutel in het slot steek, maar is er alweer onder vandaan voor ik mijn tas op tafel zet. Grappig is dat hij nooit aan de voorkant onder de stoel vandaan komt, maar steeds plots verschijnt tussen stoel en muur. Alsof ik dan niet weet dat hij daar zat. Haha!

Nu hij met mij op zijn gemak is, is hij een relaxte kat. Wassen gaat nogal warrig met hier en daar een poets, daarbij draait hij zich in de onmogelijkste bochten om uiteindelijk in een beetje een hanghouding op de bank in de rondte te kijken. Meestal zit hij net binnen aanraakafstand en als ik dan een poot of stukje staart beroer komt hij overeind om meer kroel te halen. Een uitgebreide borstelbeurt was helemaal feest. Niet over z’n buik, maar rug en zijkanten draait hij afwisselend voor. Lekker hoor als die dikke jas weer een beetje uitgedund is. Nu kunnen we ook weer knuffelen zonder een wolk dwarrelende losse haren.

De speeltjes in huis liggen telkens ergens anders. Hij speelt er dus duidelijk ook in zijn eentje mee. Het leukst vindt hij de hengel met ’t balletje. Zachtjes raak ik met het balletje zijn kop aan en hij graait er op los. Al snel ligt hij op zijn rug met alle poten in de lucht. Af en toe is hij afgeleid door passerende fietsers of bootjes die wat luidruchtig voorbij varen. Na een kwartiertje ploft hij op de bank, genoeg gespeeld, tijd voor kroelen. Heerlijk (ook voor hemzelf) dat hij niet bang meer is.

Birna

Birna zit voor het raam

Ik zag haar niet op de vensterbank liggen, maar ze heeft me wel opgemerkt bij het binnenkomen, want ik hoor haar al roepen. Vol enthousiasme stort ze zich tegen mijn benen zodra ze me ziet. Eerst maar even kroelen dan. Ze wrijft haar wangen in mijn handen en zet het op een knorren. Na een paar minuutjes sta ik op om Birna’s eten vast uit de koelkast te pakken. Ondertussen is zij door het dolle, ze sjeest door de woonkamer, over de bank … achter de bank … tegen de schuifpui … onder de gordijnen door en hup over de tafel. In de veroorzaakte wervelwind ligt de orchidee nu naast z’n vaasje, maar de bank is alweer aan de beurt en zo rent ze zeker drie rondjes voor ik de orchidee weer veilig in ’t vaasje terug kan zetten. Zij ploft met een diepe zucht languit voor de schuifpui. Haar neusje in de frisse lucht voor de openstaande kier.

De rust is van korte duur. Een paar brutale musjes strijken een meter voor haar neer op het gras. Haar hele houding in de aanval. Met ‘dansende achterpootjes’ kwettert ze minstens zo hard als de musjes. Als even later de musjes opvliegen duikt Birna ineen … klaar voor de sprong’ en wég zijn de musjes. Opnieuw ploft ze languit op de vloer en slaat mij gade.

De voerbak is schoon en gevuld en nu die superleuke waterbak verversen. Het is een bak die het water rondpompt waarbij het over een Birna speelt met de spin aan de hengelstenen bol weer terugstroomt de bak in. Zodra ik ‘m weer neerzet likt ze gretig de bol af.

De vloer ligt bezaaid met kleine speeltjes (balletjes, muisjes) en een pen die ze ergens opgeduikeld heeft. Alleen haar favoriete speeltje moet ik even pakken. Er zit een belletje aan en ze is meteen alert. Het lijkt op een vishengel met aan een elastische draad een soort stoffen spin. Ze moet en zal die spin hebben! Zelf kan ik redelijk lui met die hengel zwaaien en zij springt en graait naar de spin. Af en toe verovert ze ‘m.Birna heeft de spin in haar bek

Aanhankelijk vleit ze zich op mijn schoot en dirigeert mijn handen over haar lijf. Het knorren bereikt een hoogtepunt. Haar oogjes sluit ze en het kronkelen stopt. Moegespeeld en tevreden valt ze in slaap. Haar wegleggen op het kussen gaat niet ongemerkt, maar al snel is ze weer in dromenland. Dat eten vind ze later wel, vandaag was het immers ook leeg.

Dag Birna morgen kom ik weer met je spelen.