Binnenkat | Kattenoppas

Coco gelooft ’t niet meer

door Lette | mei 8, 2018 | Oppas katjes

EINDELIJK BINNEN

Mijn eerste bezoekje aan Coco (& Sammy) ging wat moeizaam. Nadat ik soepel de deur van het nachtslot kon draaien kreeg ik ‘m alsnog niet open. De gevel stond in de volle zon en wellicht was de boel een beetje uitgezet. Trekken aan de deur of een beetje tillen, niets werkte en behalve het nachtslot wel of niet kreeg ik nu ook de sleutel er niet meer uit. Toen de zoon van de buurvrouw met boodschappen passeerde vroeg ik hem maar of ie mij kon helpen. Hij kreeg er net zo min beweging in en vroeg voor de zekerheid of ik wel bij het juiste huisnummer stond. Tja, het adres was juist. Gelukkig kreeg hij de sleutel er wel weer uit. Straks nog maar eens proberen als het zonnetje niet meer op de gevel staat. Ondertussen de poezenbaasjes appen of zij nog tips hebben.

Wat later sta ik gewapend met kruipolie opnieuw voor de deur. Even spuiten in het slot en voor de zekerheid ook gelijk maar aan beide zijden van de sleutel. Wauw … wat een wondermiddel … ik ben binnen. De poezen, die hadden dat gemorrel aan de deur al wel gehad. Kwamen niet mij checken maar keken eens rustig toe of ik nu echt binnen kwam.

Behalve bij de kennismaking kenden ze mij nog niet. Coco zat bij de tuindeur en kwam onder het bijzettafeltje door langzaam naar mij toe. Ik noemde haar Sammy (tot het baasje mij nav een foto liet weten dat dit Coco was). Oeps! Haar maakte het weinig uit, ze luistert naar beide namen.

Ze komt graag op ooghoogte, zodra ik mijn bril op tafel leg staat ze al naast mijn hand. Tuurlijk volgt er dan een kroel. Ze wandelt al koppend tegen mijn buik, alsmaar onder mijn handen door. Dan doe ik de borstel-handschoen aan die op tafel ligt. Over haar rug vindt ze heerlijk maar als ik ook haar buik daarmee wil aaien hapt ze naar de rubberen nopjes. Ik doe ‘m uit en leg ‘m op tafel. Ze zet er een poot op en veegt haar wangen langs de nopjes. De nopjes veren terug en maken een beetje geluid, nu hapt ze er in en al snel is de handschoen haar prooi.

Nu zij daarmee zoet is kan ik die knorrende poes aan mijn voeten wat aandacht gaan geven. In een volgende blog daarover meer.

Nooit meer

door Lette | mrt 14, 2018 | Mijn Britjes, Persoonlijk

MIJN ALLERLIEFSTE BIBI

Nooit meer je goedemorgenpurr zodra je me ’s morgens zag.
Nooit meer je mekker dat ik je buik moest komen kroelen.
Nooit meer bij je bordje in de keuken wachtend op (meer) eten.
Nooit meer je tevreden gesnurk.
Nooit meer met mijn hele gezicht in je vacht.
Nooit meer in de vaatwasser klimmen om de restjes af te likken.
Nooit meer hangen aan en over mijn schouder.
Nooit meer zo jaloersmakend lekker slapen.
Nooit meer mijn dankbare fotomodel.
Nooit meer kusjes op je voorhoofd.

Een prachtige lilac Brits korthaar die in 2002 bij ons kwam wonen. Zo’n anderhalf jaar geleden was op de zetel springen ineens een probleem. Een bloedonderzoek wees uit dat een te traag werkende schildklier (zeer zeldzaam bij katten) uitval veroorzaakte. Hiervoor bestaat geen medicatie, maar prednison deed wonderen. Lopen ging wat instabiel en ook springen lukte niet zo goed meer. Een paar maanden later veroorzaakte een ongelukkige val kapotte kruisbanden. Een zware operatie met bijbehorende revalidatie was gezien haar leeftijd en conditie een slecht plan. Met pijnstillers en wat tijd werd toch de mobiliteit weer beter. Springen ging toen niet meer, ook vanwege flink artrose, maar met tuinkussens op de vloer en strategisch wat doosjes als trapje kon ze toch weer op alle lekkere plekjes liggen. Zelfs naast me op tafel waar ik achter de computer werkte. Ook zittend tussen mij en m’n toetsenbord hield ze uren vol. Met ondertussen veel knuffels en nog meer purrr!

Met het verstrijken van de maanden zag ik het weliswaar langzaam toch steeds een beetje minder worden. Ze sliep meer en ook de verzorging van haar vacht behoefde wat hulp. En ineens was daar die laatste dag dat haar koppie nog wel wilde, maar het lijf zo duidelijk niet meer. Ergens ben ik opgelucht dat het zo snel zo duidelijk was en lijden haar bespaard is gebleven. Al had ik haar persoonlijk liefst nog jaren bij me gehad, weet ik ook dat ruim 16 jaar voor een raskat al heel erg oud is. We hebben samen met de andere katten een hele fijne tijd gehad.

Mijn dagen zullen nooit meer hetzelfde zijn. Zo’n groot, altijd bescheiden aanwezig, deel van mijn leven. Ik hoop haar in mijn dromen nog oneindig veel te knuffelen!

Lui spelen

door Lette | dec 25, 2017 | Oppas katjes

LEKKER LUI SPELEN

Ik ben weer bij Bente. Bij binnenkomst gaat ze me altijd voor naar haar bordje. Ook deze keer is het weer leeg, ze is namelijk op rantsoen. Ze is een binnenpoes en is heus wel te verleiden tot spelen, maar liever lui vanuit liggende houding dan springen en rennen. Binnen de kortste keren ligt ze op haar rug te wachten tot het speeltje binnen pootlengte komt. Ook leuk is om de stoel en tafelpoten heen zodat ie telkens even uit het zicht is. Alweer neemt zij een vaste positie in en kiest ze om beurten of ze links of rechts om de meubelpoten zal tikken. Als ze mazzel heeft blijft ’t speeltje aan haar nageltje hangen en kan ze, opnieuw lekker op haar rug, er niet alleen in bijten, maar ook met vier poten tegelijk er tegen trappen, er aan trekken of juist een flinke mep uitdelen.

Zo spelen we een poosje met de hengel als ze ineens opstaat, naar de krabplank loopt en zich daar op uitleeft. Haar bordje is de volgende stop. Hoewel ze dus op rantsoen is kan ze blijkbaar wel maat houden. Ze neemt namelijk steeds maar een paar hapjes en gaat dan weer wat anders doen. Dit keer valt ze aan op de franjes van het vloerkleed, deze eindigt in een gerubbelde frommel tegen de salontafel aan en zij ploft er ondersteboven weer bovenop. Zo weinig als ze van springen houdt zoveel houdt ze van kroelen. Haar hele scala aan purretjes en mauwtjes komt er aan te pas om mij naar haar buik te lokken. Het is haar gelukt ik lig op de grond naast haar die dikke buik te kroelen. Het purren gaat onverminderd door met een heerlijke beat van geknor.

Het kleed trek ik weer plat en er komt een propje onder vandaan. Dat gooi ik de gang in, ze kijkt en ik speel blijkbaar in mijn eentje, mooi dat ze niet komt. Haha! Wanneer ik even later op de bank zit en zij nog wat brokjes heeft gegeten gaat ze toch de gang in. Komt het propje tegen en snuffelt daar eens aan. Twijfelt of ze de slaapkamer in zal gaan, maar nee, tijd voor een dutje op haar vaste plekje op de verwarming voor het raam.

Bij vertrek zie ik haar met gevouwen pootjes liggen, ze kijkt me even na maar sluit dan haar oogjes. Voor ik op mijn fiets zit is ze al in dromenland. Zal ze dromen van onbeperkt eten wat aan haar bedje wordt gebracht? Meer Bente lees je hier.

Liefde van de man

door Lette | okt 16, 2017 | Oppas katjes

MET ETEN WIN IK OOK MARIJN

Marijn is de grootste kater die ik ken. Ik sta buiten voor het raam en hij komt soepel over de salontafel naar de vensterbank gelopen. Nieuwsgierig naar wie ik ben staat hij daar met zijn neus in de lucht mij in zich op te nemen. Een broer en zus kijken van een afstandje mee … hij durft wel, zie je ze denken. Even later kom ik via de tussendeur binnen en al zijn moed is plotsklaps verdwenen. Hij vlucht de kamer uit met een paar anderen in zijn kielzog. Wanneer hij niet tevoorschijn komt voor zijn gevulde bordje ga ik op zoek. In de slaapkamer onder het bed voelt hij zich blijkbaar veilig. Zijn bordje bij mij vóór het bed lokt hem er niet onder vandaan. Ik pak een brokje en rol dat naar hem toe. Alsof ie uitgehongerd is valt hij er op aan. Ik rol een nieuwe iets minder ver van mij af, leg een spoortje onder het bed vandaan en schuif zelf ver genoeg naar achter zodat hij ook kan komen. Hij neemt een brokje in zijn bek en gaat het onder het bed opeten. Ik lig nog steeds op de grond en leg wat brokjes voor mijn gezicht. Zo dichtbij dat zijn snorharen mij zullen raken. In sluiphouding komt hij en veegt met zijn poot de brokjes wat van mij vandaan. Zolang er brokjes liggen vlucht hij niet meer onder het bed en bij brokje nr.15 voel ik zijn snorharen. Nu laat ik hem zijn portie eten zonder hem aan te raken.

Het is dag twee en opnieuw is hij onder het bed. Één brokje rol ik naar hem toe. De rest komt hij op aanraakafstand eten en als ik maar langzaam doe mag ik ‘m zelfs aaien. Wanneer ik later beneden de bak uitschep komt hij kijken. Ik noem zijn naam en z’n staart gaat de lucht in. Nee, hij komt nog niet naar mijn uitgestoken hand, maar blijft wel in de buurt. Vanaf het aanrecht kan hij goed zien waar ik blijf.

Dag drie en het is een compleet andere kat. Hij loopt mij voor de voeten, eet gewoon weer uit zijn bordje beneden en beweegt zich allesbehalve stilletjes. Jaja … de liefde van de man gaat door de maag. Even later hoor ik hem de trap op gaan. Ben benieuwd wat hij een lekker ligplekje vindt, vast niet onder het bed. Was al een wonder dat zo’n grote kater zich daar zo goed kon verplaatsen.

Het klimpaalmandje voor het raam is deels in het zonnetje, wanneer ik hem ga kroelen probeert hij zich lang te maken, maar daar is ie veel te groot voor. Hij draait eens een rondje, maar dit is ’t niet. Met zijn staart omhoog wandelt hij richting slaapkamer, kijkt eens achterom, knijpt even met zijn ogen of ik wel meekom. Dat doe ik graag en op het bed krijgt hij een uitgebreide kroelbeurt. Een relaxte gaap is het resultaat.

Hij mag lekker slapen en wie weet morgen op schoot!

Papieren tasje

door Lette | sep 1, 2016 | Mijn Britjes

Het papieren tasje is Bibi’s favoriet

Iedereen weet dat katten er van houden om in een doosje te kruipen. En als je bezoek een tas bij zich heeft duurt het ook niet lang voor de kat daar in kruipt. Maar sinds de gratis plastic tasjes zijn afgeschaft is daar ineens het milieuvriendelijke papieren tasje voor in de plaats gekomen. Meestal maar voor eenmalig gebruik, omdat zo’n tasje snel scheurt wanneer je iets zwaarders wilt vervoeren en als het regent heeft zo’n tasje al helemaal geen zin.

Het net geleegde papieren tasje staat nog rechtop op tafel en Bibi springt er meteen in. Liggen past niet, ze is te groot om languit op de bodem te passen. Maar zittend beschouwd ze het als een troon. Trots zit ze de volgende 10 minuten knorrend in haar tasje. Het tasje plat leggen is echter ideaal. Liefst op een zachtere ondergrond zoals bijvoorbeeld de bank.

Het papier is stijf en ze kan zo het tasje inlopen. Dan is het een kwestie van lekker krakend haar draai vinden en is ze voor uren in dromenland in haar nieuwe nestje. Hoewel het tasje niet strak om haar heen zit wordt het soms toch te warm, zoals afgelopen week. Dan verplaatst ze zich naar de koude vloer om even later toch weer in het tasje te kruipen.

Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor de andere katten haar plekje in willen pikken. Vooralsnog doet ze ongeveer een week met zo’n tasje voor het stuk raakt en ze weer een ‘verse’ krijgt.

« Vorige Pagina