Als dochter van 2 dierenartsen waren er altijd dieren om ons heen. Met mijn vader ging ik mee naar de boerderijen. Daar waren niet alleen koeien en schapen, er liepen meestal ook katten, die hadden op mij een magnetische werking. Ik probeerde ze altijd te lokken of aan te raken en soms lukte het ze ook echt te aaien. Thuis in de praktijk was er af en toe een keizersnede dan mocht ik helpen met het droogwrijven van de kittens. Ook onze eigen huiskat beviel van een nestje en met die vier kittens is er heel wat afgeknuffeld.

Eenmaal op mijzelf mocht de kat meeverhuizen en nam ik er voor de gezelligheid een tweede bij. Ik speelde voor portier elke keer als ze in of uit wilden. Als ik tegen etenstijd wat later thuis was dan werd er bij de buren maar vast een gekookte aardappel ‘gestolen’. ’s Avonds thuis was ik dan de rest van de avond schoot en aaimachine. Kleine knagers (hamsters, konijnen, gerbils, enz.) en dwergara’s woonden er in die jaren ook verschillende bij ons. Mijn eerste eigen kat is 16 jaar geworden, kreeg een toeval en knapte daar eigenlijk niet meer van op. Na verloop van tijd dat ze er niet meer was wilde ik er toch weer eentje bij. Niet wetende dat de asielkat die ik uitzocht kattenaids had dacht ik weer jaren zonder zulk verdriet verder te kunnen. Helaas werd ze al na twee jaar té ziek.

Hoe lief boerderijkatjes en poezen uit het asiel ook zijn, zoiets wil ik niet meer meemaken. De volgende werd een raskat (die zijn getest), stond op marktplaats. Ik kwam thuis met twee afgedankte Britse korthaar poezen, want ach die andere wilden ze eigenlijk ook niet houden. Nu vanaf eind 2002 bij ons snap ik het nog steeds niet, ze zijn waanzinnig lief, superzindelijk en enorm gehoorzaam. Sinds 2008 is er nog een Brits kereltje (ook een tweedehandsje) bij gekomen en ook die is geweldig.

Katten zijn gewoon de meest fantastische wezens!