MIJN ALLERLIEFSTE BIBI

Nooit meer je goedemorgenpurr zodra je me ’s morgens zag.
Nooit meer je mekker dat ik je buik moest komen kroelen.
Nooit meer bij je bordje in de keuken wachtend op (meer) eten.
Nooit meer je tevreden gesnurk.
Nooit meer met mijn hele gezicht in je vacht.
Nooit meer in de vaatwasser klimmen om de restjes af te likken.
Nooit meer hangen aan en over mijn schouder.
Nooit meer zo jaloersmakend lekker slapen.
Nooit meer mijn dankbare fotomodel.
Nooit meer kusjes op je voorhoofd.

Een prachtige lilac Brits korthaar die in 2002 bij ons kwam wonen. Zo’n anderhalf jaar geleden was op de zetel springen ineens een probleem. Een bloedonderzoek wees uit dat een te traag werkende schildklier (zeer zeldzaam bij katten) uitval veroorzaakte. Hiervoor bestaat geen medicatie, maar prednison deed wonderen. Lopen ging wat instabiel en ook springen lukte niet zo goed meer. Een paar maanden later veroorzaakte een ongelukkige val kapotte kruisbanden. Een zware operatie met bijbehorende revalidatie was gezien haar leeftijd en conditie een slecht plan. Met pijnstillers en wat tijd werd toch de mobiliteit weer beter. Springen ging toen niet meer, ook vanwege flink artrose, maar met tuinkussens op de vloer en strategisch wat doosjes als trapje kon ze toch weer op alle lekkere plekjes liggen. Zelfs naast me op tafel waar ik achter de computer werkte. Ook zittend tussen mij en m’n toetsenbord hield ze uren vol. Met ondertussen veel knuffels en nog meer purrr!

Met het verstrijken van de maanden zag ik het weliswaar langzaam toch steeds een beetje minder worden. Ze sliep meer en ook de verzorging van haar vacht behoefde wat hulp. En ineens was daar die laatste dag dat haar koppie nog wel wilde, maar het lijf zo duidelijk niet meer. Ergens ben ik opgelucht dat het zo snel zo duidelijk was en lijden haar bespaard is gebleven. Al had ik haar persoonlijk liefst nog jaren bij me gehad, weet ik ook dat ruim 16 jaar voor een raskat al heel erg oud is. We hebben samen met de andere katten een hele fijne tijd gehad.

Mijn dagen zullen nooit meer hetzelfde zijn. Zo’n groot, altijd bescheiden aanwezig, deel van mijn leven. Ik hoop haar in mijn dromen nog oneindig veel te knuffelen!