Selecteer een pagina

Tokepi

TOKEPI LOOPT RONDJES

Cypers katjeAl bij de eerste kennismaking kroop Tokepi bij mij op schoot, tevreden knorrend liet ze zich graag kroelen. Toen ik vlak daarna een paar dagen voor haar (en haar stiefbroer Monkey) mocht zorgen hadden de baasjes er wel vertrouwen in dat ze met toegang naar buiten ook weer bij me terug zouden komen.

De eerste dag zonder hun bedrijvige gezin was het slecht weer en hadden ze boven een lekker plekje opgezocht. Bij binnenkomst was het Tokepi die als eerste halverwege de trap kwam, Monkey volgde ook snel. Bij het vullen van de bordjes stonden ze vol verwachting naast me. Dan is het vervolgens bewaken van Tokepi’s bordje. Zij eet graag kleine beetjes, maar Monkey graast dat maar al te graag gelijk leeg, zodat hij daarna nog dat van hemzelf heeft. Niet alleen krijgt de een dan teveel en de ander te weinig, maar ook is het voor Tokepi speciaalvoer dus ben ik de waakhond die er op let dat er uit het eigen bakje gegeten wordt. 

Als Tokepi voor nu genoeg heeft zet ik beide bakjes weg, zodat ze straks beide de rest krijgen. Dan komt Tokepi voor aandacht bij me op de bank, terwijl Monkey in de keuken op de vensterbank de straat inspecteert.

De volgende dag staan ze beiden onderaan de trap voor ik goed en wel binnen ben. Het zonnetje schijnt en met het naar binnen lopen rent Tokepi vooruit en rekt zich uit tegen de muur naast de schuifpui. Ze wil naar buiten en ook Monkey posteert zich naast die deur. Lekker de tuin in.

Cypers met witte kat onder de tuinstoelAls snel verdwijnen ze beide onder de begroeiing door naar de buurtuin. Ik blij dat ik nog geen eten heb gegeven. Maar mijn teleurstelling is ongegrond, want één voor één verschijnen ze vrijwel gelijk weer buikschuivend onder de tuinpoort door. Even krabbelen aan de schutting, lekker rollen over de bestrating, een plasje water is goed voor een slokje en bij de blauwe druifjes wordt van het groen geknabbeld. Klaar voor een nieuw rondje territorium, volgen er nog een paar van die surveillances buurtuin. Wanneer ik zelf naar binnen naar de keuken loop komt Tokepi met me mee. Dat is handig, ik geef haar vast wat eten terwijl de ander nog buiten blijft. Dan krijgen ze straks samen nog. Bij het weer binnen komen geef ik ze eerst buiten een flinke aaibeurt. Er zit een halve zandbak in hun vacht, die mag lekker buiten blijven.

Tevreden

EEN TEVREDEN BUURMEISJE

Saartje is sinds een jaartje ons nieuwe buurmeisje. Ze verkent graag de buurt en wanneer het mooier weer wordt zie ik haar overdag wat vaker in de tuin. Mijn eigen katten komen alleen in de tuin als het lekker genoeg wordt dat we daar ook zelf zitten. Nu het daar nog te fris voor is zien ze elkaar alleen door het raam.

Afgelopen weekend zorgde ik een paar dagen voor Saartje. ’s Nachts is ze binnen en komt ze ’s morgens met een blije purrrrt en mauw op me af gehuppeld zodra ze me ziet. Kopjes tegen m’n benen en ze laat me bijna struikelen wanneer ik met haar bordje loop. Na het ontbijt gaat ze graag de tuin in. Dat is ze zo gewend met de kinderen die er wonen.

In een stralend zonnetje laat ze zich bij hen in de tuin aaien en spelen we met één van de vele balletjes die er liggen. Dan klimt ze op de pergola en kan ik niet meer bij haar. Ze speurt de omgeving af en gaat dan de muur over naar mijn eigen tuin. Daar zit ze regelmatig op de vijverrand naar de visjes te kijken. Als ik thuis ben zie ik haar soms op het water een pets geven. En ook al sta ik stil reageert zij betrapt zodra ze mij (meestal met een eigen kat) ontdekt. Op mijn terrein geef ik haar nooit aandacht, want wil niet dat ze het in d’r koppie haalt om binnen te lopen als er met warmer weer een deur open staat. Opmerkelijk hoe goed ze dat door heeft.

Ligt ze op onze auto in de voortuin dan komt ze overeind maar gaat niet weg. Ligt ze op de auto van haar baasjes of bij haar eigen voordeur dan daagt ze me uit om te komen aaien. Uitgebreid rollen, rekken en gapen vergezeld van een scala aan geluidjes.

Nu het zonnetje bijna onder gaat is het tijd voor haar diner. Eerst hurk ik naast haar voor wat aaitjes en dan gaan we samen naar binnen. Heb inmiddels wel geleerd dat ook haar bordje kopjes krijgt, met een lancering brokjes tot gevolg, dus hou haar met mijn andere hand bezig wanneer ik het neerzet. Terwijl zij eet zit ik op de bank wat te lezen en al snel vleit ze zich tegen me aan voor meer aaitjes. Luid knorrend is ze een en al tevredenheid.

Champagne

CHAMPAGNE NAMEN VOOR DE KITTENS

Zo’n negen weken geleden beviel Britse Korthaar Noxi (van Cattery De Zandwijk) van 3 prachtige kittens. Gebruikelijk is dat er bij cattery’s een thema is voor de naamgeving. Zo rond de feestdagen werd dat thema Champagne. Niet alleen erg leuke namen, maar meteen ook een unieke insteek voor een kittenshoot.

Ik ben de bofferd die ze als fotograaf wekelijks mag volgen. Keertje oppas zijn zit er niet in, maar dit is minstens zo leuk. Aangezien ik zelf altijd tweedehandsjes heb komen zeker kittens van Britjes (mijn favo ras, heb ook drie van die ’teddy’s’ rond lopen) niet op mijn pad. En ik die Champagne helemaal niet lekker vind ben dol op Pommery, Moët en Bollinger.

Sinds week twee doen we wekelijks een fotoshoot en inmiddels rollen de broertjes niet meer telkens om als hun aandacht verplaatst.

Op internet keek ik welke drankenhandel in Woerden deze merken voerde en ging bij ze langs om te vragen voor een sjieke verpakking bij deze merken. Met Bollinger en Pommery was dat snel geregeld, maar het merk Moët blijkt niet zo’n soort doos in z’n assortiment te hebben. Op de fiets weer naar huis stopte ik ook even bij nog een andere drankenhandel en daar werd een promotiekaartje van één van de flessen gehaald. Jaaaah, ik had thuis nog een zak fout geleverde stenen en ik zag het al helemaal voor me.

Het begin van de shoot werd ’t stapelen van de stenen op een tafeltje, zodat we daarmee konden beginnen. Moët kreeg het kaartje om zijn nek en begon er gelijk aan te knabbelen. Klik … kaartje achterstevoren, klik … katje glijdt van de steentjes af, klik … katje draait koppie weg. Klik … weerkaatsend licht maakt het kaartje onleesbaar. Nou dat ging nog wat worden. Dame van de cattery pakt er een hengeltje bij die ze om mijn hoofd wappert. Niet alleen de aandacht van Moët maar ondertussen één van de anderen klimt op mijn rug, onderweg naar dat hengeltje naast mijn oor. Doe maar lekker hoor, want Moët en ik zijn op dreef. Ben helemaal happy met alledrie de eindresultaten, daar moet op geklonken worden … Oh nee, dat lust ik helemaal niet. Haha!

Tilly waar ben je

SCHUCHTER & SPEELS

Lapjespoes in speeltunnelMet Tilly had ik al kennis gemaakt toen de baasjes thuis waren, maar nu ik onverwachts alleen in huis binnen kwam was ze nergens te bekennen. Haar broer stond al achter de binnendeur en vond gezelschap een goed idee. Na even met hem gekroeld te hebben kwam zij nog niet tevoorschijn.

Samen met broer deed ik een rondje door de woning. Had haar op bed verwacht, maar nee. Hier en daar verplaatste ik een stoel of een doosje, maar vond haar niet. Niet alle brokjes in het bordje waren al op en waarschijnlijk was ze nog krols, toch maar proberen of het geurige natvoer haar zou lokken. Broer viel er al op aan, maar zij was nog nergens te bekennen. Klaar voor nog een zoekrondje zie ik haar ineens bovenaan de trap naar me kijken. Waar was je nou? Kom snel anders zijn er strakjes alleen nog droge brokjes over.

Alsof ze het verstond kwam ze op een drafje naar beneden en smikkelde lekker mee met het verse eten dat er voor beiden stond.

Terwijl zij eten schep ik de bak uit. Zodra we beiden klaar zijn was ik hun bordje af en en gebruiken zij gelijk de bak, want iedereen moet natuurlijk wel weten dat dit hun bak is. Dat is duidelijker als ie niet schoon geschept er bij staat.

Lapjespoes in mandje op klimmeubelTijd om te spelen, ze zit in de tunnel. Ik hoor haar spelen met iets, wat natuurlijk meteen gestaakt wordt zodra ik mijn hoofd voor de tunnel steek. Met de speelhengel lok ik haar in het zicht. Ondersteboven graaiend naar het speeltje om vervolgens vliegensvlug met een reuzensprong er achteraan de klimpaal door te roetsjen. Zo spelen we een poosje totdat haar broer het overneemt en zij met gevouwen pootjes vanuit een mandje op krabpaal de boel volgt. Na haar krolse dagen zal ze wel moe zijn en lekker gaan slapen, waar? … misschien wel op hetzelfde plekje als toen ik haar bij binnenkomst niet kon vinden. Binnenkort als haar baasje een paar daagjes thuis is wordt ze gesteriliseerd en kan ze net als haar broer die al wel geholpen is die lastige hormoonperiodes vaarwel zeggen.

Phoebe is zwarter dan zwart

ECHT ÁLLE HAARTJES ZWART

Zwarte poes buiten op tafelPhoebe is een poes die van aandacht houdt. Zeker nu de baasjes niet thuis zijn komt ze schoot en handen te kort. Ze is graag op haar buitenkussen onder het afdak voor de keuken. Echter zodra ik via de voordeur binnen kom loopt zij al in de woonkamer terwijl ik m’n jas ophang. Ik wordt begroet met een boink tegen mijn been en zij draait dankbaar rondjes terwijl ik haar uitgebreid aai. Haar vacht is zacht en vol en echt zo zwart als zwart maar kan zijn. Niet één wit haartje … waar dan ook! Wanneer ik haar op de foto wil zetten kom ik dan ook drastisch licht te kort. Twee hele smalle rondjes glanzend groen in een compleet zwart gezichtje. Straks buiten maar een herkansing.

Eerst eten nu, stiefzus Sissy boven (die komt niet graag beneden) zit vast ook met smart te wachten. Geduldig wacht Phoebe terwijl ik op het aanrecht ieders bordje vul. Haar bordje staat amper op de vloer en ze loopt al te smakken. Ik heb je net uitgebreid geaaid, jij komt niks te kort hoor. Wanneer ik wat later weer beneden kom zit zij op haar buitenkussen te wassen.

Zwarte poes geeft kopjes aan stoeltje buitenWanneer ik naar de tuintafel loop komt ze meteen weer mee. Er was wat haar betreft nog lang niet genoeg gekroeld. Zodra mijn hand van hoogte wisselt, verplaatst zij mee. Op de stoel, op de tafel en weer op de stoel. Grappig, maar voor een foto is ze toch echt even m’n handen kwijt. Ik kroel haar tot ze languit ondersteboven op tafel ligt. Voor ik een foto kan nemen staat ze alweer aan de rand te kijken hoe ze zo snel mogelijk weer handen kan voelen.

Met heel veel kroel en knuffel en een hoop mislukte pogingen heb ik dan toch eindelijk een paar foto’s voor bij haar blogje. Ze heeft snel door dat ik haar telkens loslaat. Pas wanneer ik haar met mijn vingers om de rugleuning van de stoel kriebel, begint ze spontaan de stoel te koppen en geeft ze me even de kans.

Genoeg nu, ze wil echte aandacht en ik vind het buiten wat fris. Languit vleit ze zich binnen op de bank naast en over mijn schoot. Dan voel ik haar natte tandjes zachtjes happen aan mijn hand. Ze wil meer zoveel is duidelijk.