MEEST EIGENZINNIGE STELLETJE
Een paar eigenzinnige heren. De zwart-wiite Aslan komt liefst alleen maar thuis om te eten en misschien een beetje bijslapen. Als de baas thuis is, is het raam zijn ‘kattenluik’ en kan hij zelf kiezen. Nu had hij moeten wachten en stond te dringen bij de deur. Hij viel aan op de brokjes en na wat halfbakken waspogingen nestelde hij zich op de bank. Ik mocht hem wel aaien, maar toen hij daar genoeg van had zwiepte zijn staart ’s flink. Nam niet eens de moeite z’n ogen nog open te doen. Hij was er klaar mee, slapen wilde hij. De kras op zijn neus, het bijna genezen wondje bij zijn oog verraden dat hij buiten graag de confrontatie opzoekt met soortgenootjes en daar wordt je nou eenmaal hongerig en moe van. De betekenis van zijn naam ‘Aslan’ is dan ook leeuw, zeker weten dat hij heerst over deze buurt.
De andere bewoner is een jaartje jonger, blauw(grijs)-wit getekend en luistert naar ook al zo’n mooie Maleisische naam ‘Macan’, wat staat voor tijger. In zijn geval dan wel een hele zachtaardige want als ie je leert kennen schuilt er een knuffelkont in hem. Hem oppakken vindt hij geen goed idee, maar dicht naast hem komen zitten en aan alle kanten aaien wordt beloond met veel geknor. En als je zijn bordje vult met natvoer kun je al helemaal niet meer stuk. Hij eet wel eerst alles op voor hij me komt bedanken, is gewend aan andere katten en dan moet je snel zijn. Hij weet maar al te goed hoe hij zelf is, dol op lekker eten!
Hij was gedurende de dag buiten en loopt voor z’n avondeten (en warme bed) met mij mee naar de voordeur. Alleen het gekke is dat hij niet mee naar binnen loopt. Ik laat de deur open en ga zelf vast naar binnen, hij mauwt wel, maar komt niet. Ook niet als ik hem roep. Zodra hij me ziet gooit hij zich op de grond om mij te lokken. Ik haal ‘m aan en denk dan zet ik je wel binnen. Hij voelt twee handen steviger pakken en … weg is ie! Oppakken? Niet aan zijn lijf! Dan zet ik het keukenraam open en ja hoor dat is ie gewend … meneer is binnen!
In de buurt is er ook nog dit eigenzinnige brutaaltje. Nadat Aslan genoeg had gegeten wilde hij naar buiten. Met het open doen van de deur schiet deze mooierd schichtig naar binnen. Wel rechtstreeks naar het bordje van Aslan, waar het kleine restje snel verorbert wordt. Macan kijkt er totaal niet van op, is dit blijkbaar wel gewend. Die kleine ‘dief’ is duidelijk heel erg bang, maar heeft zo’n schreeuwende honger dat ie mij zolang even voor lief neemt. Ik zit op een afstandje stil te kijken, waarbij hij z’n kans ziet om ook wat te eten uit het bordje met brokjes te ‘stelen’. De buitendeur had ik achter hem gesloten. Ik zie hem verkennen naar hoe hij hier weer weg kan. Hij vindt geen uitgang en laat van zich horen. Voor de deur ver genoeg open is raak ik hem aan. Zo gefixeerd op de nabijheid van buiten laat hij het toe. Dan is er voldoende opening en spurt hij drie meter weg. Macan volgt hem en samen zoeken ze na wat rollen over de stoep een lekker zonnig plekje tussen de struiken voor de deur.
Kan me niet voorstellen dat zo’n katje geen thuis heeft. Verdwalen doen katten eigenlijk niet, lijkt er dus op dat deze kat liever niet meer naar z’n eigen huis terug wil.