Een nieuw adres, met twee zwart-witte mannetjes. Philip is al wat groter en gewend om naar buiten te gaan. Een luikje is er niet dus het gezin dient als portier. En als dat niet snel genoeg gaat dan laat ie luidkeels van zich horen. Fabian is nog jong en onbesuisd, heeft energie voor tien. Hij moet eerst nog even wennen hier en hopelijk leren luisteren. Dan kan hij na de jaarwisseling (als alle vuurwerk voorbij is) of in het voorjaar als het wat warmer is ook naar buiten. Tot die tijd is het bij de deur even dringen, want nieuwsgierig als hij is, wil ie er wel graag langs.
Eten en drinken staat altijd klaar. Het drinkbakje ververs ik, maar zodra de kraan open gaat klimt Fabian op het aanrecht, steekt zijn poot in de straal en drinkt er van. Ik doe een stapje opzij en hij strekt zijn tong er onder. Hoe dringend kun je dorst hebben. Haha! Ondertussen met het aangevulde bakje brokjes krijgt mijn arm vanaf de bank een iets te hard kopje … een lading brokjes golft knikkerend over de vloer. Ik zet het bakje op tafel en pak stoffer en blik, maar dat hoeft al niet meer, de heren ‘stofzuigen’ de vloer goed schoon.
Philip wil graag naar buiten en voor Fabian pak ik de hengel en spelen we een kwartiertje. Dan is Philip alweer terug (het regent) Fabian daagt ‘m gelijk uit. Geîrriteerd vertrekt hij naar boven en ik speel nog wat door met Fabian.
Flink moe geworden vleit hij zich tegen een kussentje en kijkt nog een poosje naar de vogeltjes in de tuin voor hij in slaap soest.
Morgen zijn de baasjes weer terug!