Deze keer twee zusjes. Wanneer ik de achterdeur open is Wedel er als eerste. Na lekker de hele nacht op bed gelegen te hebben wil ze nu graag buiten wat struinen. Eerst wat aandacht, dan wat krabbelen aan de stapel dode takken en dan op zoek naar iets in het weiland waar ze zich mee kan vermaken.
Wanneer het wat warmer wordt en er weer kikkers, muisjes en zoemertjes zijn dan is ze uren zoet in het weiland. Soms brengt ze er eentje mee om bij de achterdeur lekker op te peuzelen. Dan heeft ze ’s avonds vaak ook geen zin om binnen te komen. Ik heb dus mazzel dat het nog koud is, waarschijnlijk staat ze al klaar als ik vanavond kom om opnieuw een nachtje op het hoofdkussen van d’r baasje te slapen. Zou ze daar ook mogen liggen als baasje wél thuis is?
Zusje Buckeltje is een stuk minder ondernemend. Ze houdt van eten en van aandacht, maar dat laatste moet je wel komen brengen graag. Zodra ik de woonkamer binnen kom ligt ze op haar vertrouwde kleedje naar me te mekkeren dat ik moet komen. Wat ik natuurlijk braaf doe. Haar kopje duwt ze van alle kanten in mijn handen. Even later leg ik de post op tafel en heeft ze door dat het zonnetje schijnt. Na wat om mij heen draaien wil ze dan toch ook naar buiten. Pontificaal op de tuintafel geparkeerd mekkert ze daar nu naar de vogeltjes, maar ja die zijn minder braaf … die passen wel op dat ze uit haar buurt blijven. Ze tjilpen ’s gezellig terug en gaan verder met het vogelvoer in de boom.
Wanneer ik vertrek wil Buckeltje weer naar binnen. Wedel is nergens meer te bekennen, die is zich een paar weilanden verderop aan het uitleven.
Nou dag dames, tot vanavond!